Λόγια

Δεν ξέρω να λέω πολλά…

Ίσως γιατί, ποτέ
δεν χρειάστηκε.

Τα μάτια μου έλεγαν
πάντα περισσότερα απ’ ότι έπρεπε.  Μιλούσαν κατευθείαν από την καρδιά μου.

Και ήσουν εκεί… με μάτια ορθάνοιχτα και
λαμπερά, “σαν δυο σταγόνες αίμα”, να διαβάζεις κάθε λέξη που έβλεπες.

Δεν θα μπορούσαν ποτέ τα δικά σου μάτια να
διαβάσουν λάθος.

Δεν θα μπορούσε ποτέ το
δικό σου μυαλό να καταλάβει λάθος.

Εσύ τα καταλαβαίνεις όλα.  Εσύ μπορείς να καταλάβεις εμένα.

Εξάλλου, δεν χρειάστηκε ποτέ να σου πω πολλά.

Το μόνο που χρειάστηκε να σου πω, είναι να με
κοιτάς στα μάτια!!

Και
πως αλήθεια να μάθω να λέω… να λέω πολλά… να μάθω να μιλάω…;

Πως θα μπορούσα να
μιλήσω εκείνες τις ώρες;

Τις ώρες εκείνες, που τα σώματα έρχονταν κοντά.

Όταν οι ανάσες, αντικριστά η μία στην άλλη,
λέγανε τόσα πολλά λόγια αγάπης και πάθους, που έκαναν κάθε ήχο ν’ ακούγεται
βοή.

Τα χέρια μου χάιδευαν με θάρρος και
πάθος το κορμί σου.  Το έκαναν να ριγεί.

Να σπαρταράει σαν το νεογνό που γεννιέται από
την κοιλιά της μάνας του και ψάχνει να πάρει την πρώτη ανάσα.

Κι όταν την παίρνει, να καίγεται από το
οξυγόνο που μπαίνει στα στήθη του.

Λόγια,
δεν ξέρω να λέω πολλά…

Η ανάγκη χάνεται,
όταν κλείνω τα μάτια και σε σκέφτομαι.

Όταν
τ’ ανοίγω και αντικρίζω το πρόσωπό σου.  Όταν μυρίζω την ευωδιά σου και πλημμυρίζει η
ψυχή μου με τα αρώματά σου.

Αχ, πως
μυρίζεις καλέ μου! Σαν κανέλλα, γλυκιά και εξωτική.  Σαν βανίλια, ερωτική και επιθυμητή.

Η όσφρησή μου αναγνωρίζει τις αποχρώσεις των
αρωμάτων σου.

Δίνει σε καθεμιά τους και
ένα όνομα.  Τις ονομάζει: παρουσία,
έρωτα, επιθυμία, απόφαση, παράδοση.

Λόγια,
δεν ξέρω να λέω πολλά…

Αλλά, ακόμη κι αν
ήξερα να πω, ποτέ δεν θα ήθελα ο ήχος τους να παραμορφώσει την μορφή σου.

Μια μορφή λατρεμένη, αγαπημένη, μέσα στα βαθύτερα
σημεία του “είναι” μου.

Εκεί, που φυλάω
τα πιο βαθειά μου μυστικά και τους πιο κρυφούς μου στοχασμούς.

Εκεί που φυλάω τους θησαυρούς μου, αυτούς που
θα πάρω μαζί μου στο μεγάλο μου ταξίδι.

Και
ένα έχω να σου πω…

για σένα γεννήθηκε, στον κόσμο το κορμί μου…