Λόγια

Δεν ξέρω να λέω πολλά…

Ίσως γιατί, ποτέ
δεν χρειάστηκε.

Τα μάτια μου έλεγαν
πάντα περισσότερα απ’ ότι έπρεπε.  Μιλούσαν κατευθείαν από την καρδιά μου.

Και ήσουν εκεί… με μάτια ορθάνοιχτα και
λαμπερά, “σαν δυο σταγόνες αίμα”, να διαβάζεις κάθε λέξη που έβλεπες.

Δεν θα μπορούσαν ποτέ τα δικά σου μάτια να
διαβάσουν λάθος.

Δεν θα μπορούσε ποτέ το
δικό σου μυαλό να καταλάβει λάθος.

Εσύ τα καταλαβαίνεις όλα.  Εσύ μπορείς να καταλάβεις εμένα.

Εξάλλου, δεν χρειάστηκε ποτέ να σου πω πολλά.

Το μόνο που χρειάστηκε να σου πω, είναι να με
κοιτάς στα μάτια!!

Και
πως αλήθεια να μάθω να λέω… να λέω πολλά… να μάθω να μιλάω…;

Πως θα μπορούσα να
μιλήσω εκείνες τις ώρες;

Τις ώρες εκείνες, που τα σώματα έρχονταν κοντά.

Όταν οι ανάσες, αντικριστά η μία στην άλλη,
λέγανε τόσα πολλά λόγια αγάπης και πάθους, που έκαναν κάθε ήχο ν’ ακούγεται
βοή.

Τα χέρια μου χάιδευαν με θάρρος και
πάθος το κορμί σου.  Το έκαναν να ριγεί.

Να σπαρταράει σαν το νεογνό που γεννιέται από
την κοιλιά της μάνας του και ψάχνει να πάρει την πρώτη ανάσα.

Κι όταν την παίρνει, να καίγεται από το
οξυγόνο που μπαίνει στα στήθη του.

Λόγια,
δεν ξέρω να λέω πολλά…

Η ανάγκη χάνεται,
όταν κλείνω τα μάτια και σε σκέφτομαι.

Όταν
τ’ ανοίγω και αντικρίζω το πρόσωπό σου.  Όταν μυρίζω την ευωδιά σου και πλημμυρίζει η
ψυχή μου με τα αρώματά σου.

Αχ, πως
μυρίζεις καλέ μου! Σαν κανέλλα, γλυκιά και εξωτική.  Σαν βανίλια, ερωτική και επιθυμητή.

Η όσφρησή μου αναγνωρίζει τις αποχρώσεις των
αρωμάτων σου.

Δίνει σε καθεμιά τους και
ένα όνομα.  Τις ονομάζει: παρουσία,
έρωτα, επιθυμία, απόφαση, παράδοση.

Λόγια,
δεν ξέρω να λέω πολλά…

Αλλά, ακόμη κι αν
ήξερα να πω, ποτέ δεν θα ήθελα ο ήχος τους να παραμορφώσει την μορφή σου.

Μια μορφή λατρεμένη, αγαπημένη, μέσα στα βαθύτερα
σημεία του “είναι” μου.

Εκεί, που φυλάω
τα πιο βαθειά μου μυστικά και τους πιο κρυφούς μου στοχασμούς.

Εκεί που φυλάω τους θησαυρούς μου, αυτούς που
θα πάρω μαζί μου στο μεγάλο μου ταξίδι.

Και
ένα έχω να σου πω…

για σένα γεννήθηκε, στον κόσμο το κορμί μου…

Love ~ ~ ~ ~

Δεν θα πάψω να σ’αγαπώ, αλλά μην φοβάσαι δεν ελπίζω.....
Θα ήθελα τόσο πολύ να ήσουν κοντά μου τώρα.
Μου λείπεις κι αναρωτιέμαι αν είχε νόημα που έφυγα μακριά σου.
Η έλλειψη σου εδώ πονάει περισσότερο.
Χίλιες φορές αποφάσισα να γυρίσω πίσω κι άλλες χίλιες το μετάνιωσα, αφού ξέρω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Μη νιώθεις άσχημα καρδιά μου. Δε φταις εσύ.
Εγώ σ’αγαπώ…Εσύ δεν έχεις ευθύνη για τίποτα.
Είναι αδύνατον τα όνειρα να βγουν αληθινά.
Θέλω να ξέρεις κάθε φορά που κοιτάς το φεγγάρι, ότι εγώ το ανάβω για χάρη σου…
Όταν το φως του σε αγγίζει, είμαι εγώ αυτή που ονειρεύεται πως σε κρατάω στην αγκαλιά μου.
Τι κι αν βρίσκεσαι μακριά μου…
Η εικόνα σου δεν έχει ξεθωριάσει βρίσκεται πάντα εκεί στο μέρος της καρδιάς… της καρδιά μου που πονάει…

I miss you~ ~ ~ ~ ~ ~

I miss you - where are you now
I miss you - where have you gone
I miss you - waiting my whole life for you
I miss you - but i never met you yet

I miss you - i believe in dreams
I miss you - i believe in you
I miss you - wouldn´t even recognize
I miss you - but i never met you yet

I miss you - i believe in dreams
I miss you - i believe in you
I miss you - wouldn´t even recognizeI miss you - but i never met you yet                         

Γιατί είναι άδικο να παίζεις με αισθήματα...
Είναι στιγμές που ορκιζόμαστε στον εαυτό μας πως θα διαγράψουμε οριστικά από μέσα μας κάποιους ανθρώπους που μας πλήγωσαν, που μας πόνεσαν άδικα…
(Μα πόσο γελιόμαστε στ’αλήθεια ποτέ δεν θα τα καταφέρουμε…)
Πάντα θα κρατάμε μέσα μας τους ανθρώπους και τις στιγμές που περάσαμε μαζί τους.Μπορεί να μπήκαν στη ζωή μας κάπως παράξενα, μπορεί να τους αγαπήσαμε ακόμα με πολύ παράξενο τρόπο και για πολλούς ίσως και ακατανόητο…
Μα ότι κι αν έγινε… όπως κι αν έγινε… έγιναν πια κομμάτι μας, μέρος της ζωής μας.
Αλλά έρχεται η ώρα που εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε μαζί ή όχι…Παλεύεις για καιρό μέσα σου, ψάχνεις από κάτι να πιαστείς… δεν βρίσκεις όμως τίποτα… μόνο πόνο.Κι αν μας πόνεσαν αυτοί εμείς τους κρατάμε σε μια άκρη της ψυχής μας, ίσως και στην καλύτερη και τους προστατεύουμε πάντα από κάθε είδους "κακία"…. γιατί δεν θέλουμε κανείς να τους βλάψει είτε με λόγια είτε με πράξεις και ας μας έβλαψαν αυτοί.
Κι ας μην αναγνώρισαν ότι τους δώσαμε… εμείς δεν περιμέναμε ανταπόδοση απλά αναγνώριση και ούτε αυτή λάβαμε…
Και προσπαθείς ξανά και ξανά… και ψάχνεις να βρεις παντού δικαιολογίες… μα δεν υπάρχουν…Δυστυχώς όμως έρχεται κάποτε η στιγμή που κουράζεσαι να προσπαθείς… που κουράζεσαι να αγαπάς μόνο εσύ…
Γιατί είναι άδικο…Γιατί είναι άδικο εσύ να είσαι εκεί και ο άλλος να μην είναι…
Γιατί είναι άδικο να μας αγγίζουν κάποιοι άνθρωποι και μετά να φεύγουν, είναι άδικο να κουβαλάμε το αποτύπωμά τους μέσα μας.
Γιατί είναι άδικο κάποιοι να έχουν καρδιά και άλλοι… όχι…;
Γιατί είναι άδικο φίλε να μην παίζεις σωστά…
Γιατί είναι άδικο να παίζεις με αισθήματα.
Δε σου έμαθαν πως υπάρχει και ο πόνος στα συναισθήματα;

Δεν είναι άδικο???

Oνειρο________

Ονειρευόμουν μάτια γαλάζια
και χέρια να με κρατούν με αγάπη
Ονειρευόμουν ηρωικούς ιππότες
με παλληκαριά και χάρη
Ονειρευόμουν ότι δεν θα συμβιβαζόμουν
με οτιδήποτε λιγότερο από το καλύτερο
Ονειρευόμουν πως αυτός με μαγικό τρόπο
θα έκανε όλους μου τους φόβους να χαθούν

Ονειρευόμουν τόσα πολλά
αλλά από τη στιγμή που σε γνώρισα
σταμάτησα αμέσως τα όνειρα

γιατί όλα τους πραγματοποιήθηκαν

Ερως...

Ο έρωτας είναι
η ωραιότερη εμπειρία
και ο χειρότερος σύμβουλος.
Το να είσαι ερωτευμένος είναι συγκλονιστικό, εκπληκτικό αλλά και πολύ επικίνδυνο. Η ερωτική εμπειρία είναι υπέροχη αλλά δεν παρέχει καμιά εγγύηση προσωπικής ευτυχίας. Αντίθετα επειδή θολώνει τη λογική είναι πολύ πιθανό να σε οδηγήσει σε σφάλματα που δύσκολα επανορθώνονται όπως διαπροσωπικές συγκρούσεις, παρακμιακές σχέσεις ή αποτυχημένες συζυγίες. Σε συμφέρει να μάθεις να ελέγχεις τα ερωτικά σου συναισθήματα (πριν φουντώσουν) και να τα φιλτράρεις μέσα από το πρίσμα της λογικής. Το να είσαι ερωτευμένος δεν σημαίνει ότι υπάρχουν οι βασικές προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη σχέση με τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει. Ο έρωτας σε σπρώχνει τόσο δυνατά προς το αγαπώμενο πρόσωπο ώστε να μην μπορείς να αξιολογήσεις με αντικειμενικά κριτήρια την καταλληλότητά του. Σημαντικοί παράγοντες όπως: ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα, οικογενειακή κατάσταση, μορφωτικό επίπεδο, ηλικία και επάγγελμα μπαίνουν συνήθως σε δεύτερη μοίρα. Ο έρωτας τρέφει το "φανταστικό" σε βάρος του πραγματικού". Με το πέρασμα του χρόνου ο χαρούμενος ενθουσιασμός συχνά καταλήγει σε απογοήτευση, οδύνη και αποτυχία.
Γι αυτό αν είσαι ερωτευμένος φρόντισε να προσγειώσεις τα βιώματά σου στην πραγματικότητα και να τα εξετάσεις με τα κριτήρια της λογικής. Αν έχεις ρεαλιστικούς λόγους για να πιστεύεις ότι αυτός ο έρωτας μπορεί να σε οδηγήσει σε μια δημιουργική, γόνιμη και σταθερή σχέση με πιθανή προοπτική το γάμο μπορείς να εορτάζεις. Αυτό που σου συμβαίνει είναι αληθινά υπέροχο. 

Επαφες.....

Οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε στενές σχέσεις μπορεί να ασκούν πάνω μας τεράστια αρνητική επίδραση και εμείς να το ανεχόμαστε δικαιολογώντας αυτή την παθητική μας στάση με ψευδή, επιφανειακά και λογικοφανή επιχειρήματα. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε το πόσο πολύ μας πληγώνουν και το πόσο καταστροφική επίδραση ασκούν στην ψυχική μας ισορροπία γα να μην κινδυνέψουμε να μείνουμε μόνοι. Επειδή είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους με στενές σχέσεις εξάρτησης αισθανόμαστε ότι είναι αδύνατον να επιβιώσουμε μακριά τους. Η προοπτική της απομάκρυνσης ή του χωρισμού φαίνεται να είναι απειλή για την ίδια μας τη ζωή. Αισθανόμαστε ότι δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε μακριά τους.
Η ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι μας είναι απαραίτητοι μας κάνει άνευ όρων ελαστικούς και μας ωθεί να ανεχόμαστε τις ακραίες αρνητικές τους συμπεριφορές. Αν είμαστε εξαρτημένοι από την "αγάπη" επιμένουμε ψυχαναγκαστικά να πάρουμε από το σύντροφό μας τον κόσμο ολόκληρο. Αναζητάμε την ταυτότητα και το νόημα της ζωής μας μέσα από τον έρωτα και αδιαφορούμε για το κόστος που μπορεί να έχει αυτή η επιδίωξή μας. Όπως και κάθε άλλη εξάρτηση ο ψυχαναγκαστικός έρωτας μπορεί να μας κοστίσει, προσωπική ελευθερία αξιοπρέπεια, οικογένεια, φίλους, υγεία, χαρά και ευτυχία.
Όλοι σε κάποιο βαθμό είμαστε διατεθειμένοι και πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, να ανεχόμαστε και να συγχωρούμε. Σε μερικές περιπτώσεις όμως η ανεκτικότητα και οι υποχωρήσεις που κάνουμε μας εξουθενώνουν, θίγουν την αξιοπρέπειά μας, ανατρέπουν την ισορροπία μας και μας κάνουν να νιώθουμε αποτυχημένοι και δυστυχείς. Αυτήν η εμπειρία της ανυπόφορης οδύνης που προκύπτει από την εξουθένωση και την ακούσια ταπείνωση είναι το καμπανάκι που μας ειδοποιεί ότι κάτι πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει, ότι ήρθε η ώρα να αντισταθούμε δυναμικά και να διεκδικήσουμε όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας το δικαίωμά μας για μια αξιοπρεπή ζωή. Διεκδίκηση που δεν αποβλέπει σε μια αφηρημένη αυτοδικαίωση με στόχο τον ευτυχισμό και την καλοπέραση αλλά στο άνοιγμα μιας νέας προοπτικής της επιβίωσης.